Εκ μέρους όλων των μαθητών των
Μαθηματικών κατεύθυνσης της Γ Λυκείου, θα ήθελα να εκφράσω την έντονη μου
αγανάκτηση και απογοήτευση για το φετινό δοκίμιο των τελικών εξετάσεων. Δε θα
αναφερθώ στη δυσκολία του γραπτού. Τα κλάματα, οι φωνές και οι διαμαρτυρίες των
μαθητών μόλις βγήκαν από τις αίθουσες, πιστεύω τα λένε όλα.
Αυτό που μου προκαλεί αγανάκτηση,
είναι ο τρόπος διόρθωσης μιας συγκεκριμένης άσκησης, της ερώτησης 4 του Μέρους
Β. Το τρίτο ερώτημα αυτής της άσκησης, λύνεται με δυο τρόπους. Ο πρώτος, είναι
πολύ εύκολος, έκτασης μιας γραμμής. Ο δεύτερος, ο οποίος είναι αυτός που είχε
υπόψη του ο θεματοθέτης, είναι πολύ δυσκολότερος. Το ερώτημα ζητούσε «με τη
βοήθεια των πιο πάνω» (αυτών που έγιναν στα άλλα υπο-ερωτήματα), να λυθεί ένα
συγκεκριμένο ολοκλήρωμα. Γράφοντας το αυτό, ο δοκιμιογράφος είχε υπόψη του την
δύσκολη λύση. Ναι, δικαίωμα του. Δικαίωμα, όμως δικό μας, είναι να λύσουμε το
ερώτημα με όποιο τρόπο θέλουμε, αφού τα πιο πάνω μας παρέχουν απλά «βοήθεια»
και δεν υποδεικνύουν καταναγκαστική χρήση τους.
Μέχρι εδώ λογικά όλοι συμφωνούμε.
Τότε γιατί δόθηκαν οδηγίες να δίνονται μόνο οι μισές μονάδες σε όσους έλυσαν το
ερώτημα με τον εύκολο τρόπο, δηλαδή όχι εκείνον που είχε υπόψη του ο θεματοθέτης;
Αν ήθελε να λύσουμε το ερώτημα με
έναν συγκεκριμένο τρόπο, τότε θα έπρεπε να είναι ικανός να βάλει κάτι που να
λύνεται μόνο με εκείνον τον συγκεκριμένο τρόπο. Το γεγονός ότι απέτυχε σε αυτό,
οφείλεται είτε στην αδυναμία του θεματοθέτη να το καταφέρει, είτε στο γεγονός
ότι απλά βρήκε την άσκηση λυμένη κάπου και δεν μπήκε καν στον κόπο να την
αναλύσει. Αν πάλι τα είχε υπόψη του όλ’ αυτά και επέμεινε στο να λυθεί η άσκηση
με έναν συγκεκριμένο τρόπο, τότε η εκφώνηση θα έπρεπε να λέει «χρησιμοποιώντας
τα πιο πάνω» ή κάτι ανάλογο που να μην άφηνε άλλες διεξόδους. Τη «βοήθεια» που
–όπως έλεγε η εκφώνηση- προσφέρεται, αν θες τη χρησιμοποιείς, αν δε θες όχι.
Άρα γιατί λοιπόν να δίνονται μόνο οι μισές μονάδες;
Δε φτάνει δηλαδή ο μεγάλος βαθμός
δυσκολίας του γραπτού, οι μαθητές συνεχίζουν να τιμωρούνται ακόμα και γι αυτά
που απάντησαν σωστά, απλά και μόνο λόγω της «περηφάνιας» του θεματοθέτη!
Παράλληλα, σ’ ένα εκπαιδευτικό σύστημα που προσπαθεί να προωθήσει τη δημιουργικότητα,
την καινοτομία και την κριτική σκέψη στην εκπαίδευση, αυτό και μόνο το γεγονός
προβάλλει την αντίφαση ανάμεσα στα λόγια και στα έργα! Με ποιο δικαίωμα,
δηλαδή, να περιορίσουν τη δημιουργικότητα του μαθητή από το να λύσει μια άσκηση
με τρόπο –πολύ πιο εύκολο- από αυτόν του θεματοθέτη;
Η πλειοψηφία των καθηγητών των
Μαθηματικών συμφώνησε και υποστήριξε πως έπρεπε να δοθούν όλες οι μονάδες,
χωρίς όμως αποτέλεσμα. Δηλαδή τι παράδειγμα δίνουμε στους αυριανούς νέους; Ένα
σύστημα άδικο; Ένα σύστημα όπου η καινοτομία τιμωρείται λόγω ανεπάρκειας άλλων;
Μια κοινωνία στην οποία πρέπει να σκύβουμε το κεφάλι στους πιο ισχυρούς;
Μετά αναρωτιόμαστε γιατί όλο και
περισσότεροι μαθητές προτιμούν τα μαθηματικά κοινού κορμού και γενικά γιατί υπάρχει
μείωση σε αυτούς που διαλέγουν τις θετικές επιστήμες.
Και πιο μετά αναρωτιόμαστε πού
οφείλεται η αναρχία και η ασέβεια των μαθητών προς τους καθηγητές και προς το σύστημα. Ίσως «κάποιος» να φταίει
γι αυτό.
