The End.

"Η διήγηση της Καρολίνας":

Όλα άλλαξαν. Ήξερα πως θα περνούσε πολλή ώρα μέχρι να καταφέρω να ηρεμίσω. Μπήκα σαν σίφουνας στο δωμάτιό μου, έκλεισα την πόρτα όσο πιο σιγά μπορούσα έπεσα μπρούμυτα στο κρεβάτι. Άφησα τα δάκρυά μου να κυλήσουν πάνω στο σκέπασμα του κρεβατιού. Το είχα ήδη ποτίσει αρκετές φορές με δάκρυα. Ένας λυγμός ξέφυγε από το στόμα μου. Άρπαξα το μαξιλάρι και έχωσα μέσα το πρόσωπό μου για να μην αφήσω να μου ξεφύγουν κι άλλοι λυγμοί. Έμεινα εκεί αφήνοντας όλο τον πόνο, την πίκρα και τον θυμό να βγουν προς τα έξω με τη μορφή των δακρύων. Οι λυγμοί ακολουθούσαν ο ένας τον άλλο αλλά το μαξιλάρι κατάφερε να καταπνίξει τους χειρότερους.

Ο χρόνος κυλούσε χωρίς να ξέρω αν είχαν περάσει αιώνες, μέρες, ώρες ή λεπτά. Τα δάκρυα όμως δεν έλεγαν να στεγνώσουν. Συνεχώς νέα, φρέσκα έπαιρναν την θέση τους. Μέσα στην μιζέρια μου σκέφτηκα πως ίσως αν έγραφα αυτά που σκεφτόμουν κάπου να ένιωθα καλύτερα. Τουλάχιστον αυτό συμβουλεύουν συνήθως οι ψυχολόγοι. Το μάτι μου έψαξε το δωμάτιο και είδα το τετράδιο στο οποίο ζωγράφιζα και έγραφα στοίχους από τραγούδια όταν βαριόμουν στο μάθημα, την περισσότερη ώρα δηλαδή. Νιώθοντας τα δάκρυά μου να πέφτουν, πήρα το τετράδιο και ένα μολύβι και άρχισα να γράφω, μουντζαλώνοντας με κηλίδες τις σελίδες.

Πού είσαι; Πού έχεις πάει; Τώρα που σε χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ, δεν είσαι μαζί μου. Μέσα στην καρδιά μου μπορώ να νιώσω την απουσία σου. Λείπεις από τη ζωή μου. Όλα άλλαξαν, δεν είναι όπως παλιά. Επιμένεις πως τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μα ξέρω ότι είναι ψέμα. Το νιώθω. Δεν θέλω λόγια να με πείσουν. Θέλω να μου το δείξεις. Και σε χρειάζομαι. Αχ πόσο σε χρειάζομαι! Όμως δεν είσαι καν δίπλα μου. Δεν ζητώ πολλά πράγματα. Απλά χρειάζομαι να σε νιώσω στο πλευρό μου, να νιώσω ότι νοιάζεσαι για μένα και ότι είσαι ο καλύτερος φίλος με τον οποίο πέρασα τόσα πολλά. Όμως ότι έχει μείνει είναι μόνο μια ανάμνηση, μια σκιά από το παρελθόν. Είπες ότι ποτέ δεν θα έφευγες. Τότε που είσαι τώρα; Ο κόσμος γυρίζει και δεν μπορώ να βρω το χέρι σου να πιαστώ. Δεν είσαι μαζί μου πια.. έφυγες..

Ρουφώντας τη μύτη μου, άφησα το τετράδιο και το μολύβι να πέσουν στο πάτωμα. Ξάπλωσα πάνω στο μουσκεμένο μου μαξιλάρι με το μυαλό μου γεμάτο αναμνήσεις. Τα δάκρυα άρχισαν να στερεύουν κι εγώ γλίστρησα σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα.