Thursday, December 30, 2010

Brand New.


Well.. Θα πω τα κλασσικά που λέμε όλοι τέτοιες μέρες. Ακόμη μια χρονιά έφτασε στο τέλος της. Μια χρονιά γεμάτη νέες γνώσεις και εμπειρίες, καινούργιες φιλίες, στιγμές χαράς και γέλιου μέχρι δακρύων, αλλά και στιγμές ποτισμένες με δάκρυα πόνου. Also, a year older, i'm supposed to be wiser. I guess i am. (in some sectors at least) One thing for sure, stronger. Not physically, but emotionally. SO. Benefits from 2010? many i guess. Most of all, the happy memories of moments being with friends and family. Moments that i will always remember,no matter what. Experiences I gained, lessons I've learned and a list of endless things which i don't think i should write.

For the finaalee i'd like to wish you to enjoy the new year with all your heart, live each moment at its fullest, do things you would regret if you didn't do them (sometimes there are no second chances, it is now or never), learn some useful stuff, give love and storge,help others -not just take.

Happy New Year Everyone (: xx

Thursday, December 23, 2010

Wrong or right.

"Pooh looked at his two paws. He knew that one of them was the right, and he knew that when you had decided which one of them was the right, then the other was the left, but he never could remember how to begin."

Who defines wrong and right? The right thing for me could be the wrong thing for someone else and vice versa. We are supposed to do the right thing even if we don't want to, maybe so that we don't hurt others or because everyone is expecting us to do so. Right and wrong. Wrong and right. How do we know which is which? If i choose a path, it will lead me somewhere. If i choose the other path, it will lead me to somewhere else. Our choice makes our future. Destiny? I don't believe that such thing exists. If some people want to think that they don't have a free will and they are "destined" for something,well, it's their choice. I prefer to believe that our actions draw our path. Our choices make us who we are. We make our path, we choose our destiny.

Tuesday, December 21, 2010

(Almost) Full Moon.

Her hand was locked in his. They both stared at the magnificent view of the almost-full moon above their heads, watching the strange patterns of the clouds and the colours that lightened them. They stood in silence, a comforatble silence. As if words were not needed, their minds were always in the same wavelength. Even if it was winter, it wasn't cold. A light breeze was brushing their uncovered-by-clothes faces. He moved his eyes from the moon and looked deep down in hers. He brushed her cheek with his finger and then his hand moved to her waist,pulling her closer. His other hand stroked the dark cascade of her hair, black like abyss. She was staring at his face, dazzled. His scent was sweet and it made her lean closer to him. His eyes were deep brown, almost black like that night. Hers, were a honey-like brown. His eyes were fixated on her face, absorbing every part of it. She was feeling the heat between their bodies burning like fire. Her heart was pounding so loud that she thought he could hear it. He leaned his head lower and their lips parted. Then they finally met. Their kiss was soft and long. Sweet and overwhelming. Making them want more.
Exactly like every first kiss should make them feel.



Sunday, December 19, 2010

Nightmare Before Christmas.

She woke up screaming. Her dream was so alive. The vivid colours, her emotions, the deadly fire, the smoke which didn't let her breathe, him.. He was so real and yet so different. A shade of darkness was covering his soul. His evil laughter was still ringing in her ears. His hair, dark like ebony, covering his eyes. Those eyes. The devilish look in them was going to haunt her forever. It couldn't be him, no, there was no way he could be so vicius. In reality his features were so angelic, he was noble and caring. Still, it felt so real.. Like her deepest fear coming to life. Seeing him as she never wanted to see him. The dark side that everyone is hiding somewhere, but in an amplified version. He was the one who put on that fire. He was the one acting to be nice to her but in the end it turned out he just wanted to destroy her. Like he did with everybody else.

Still bewildered from her dream, she took her cell in her shaking hands to look at the time. 5.00 am and she had a message. A message from him. A message telling he was leaving, he had to go far away. He would never come back. He said that he loved her and he would love her forever. But she had to go on with her life. One day maybe they would meet again. She felt her heart crack. Heart break was actually something real, it was physical pain. She thought about her dream and that fire. The smoke that she chocked to death. And him staring with satisfactory eyes. Enjoying to see her in agony and pain. She couldn't help but thinking she forgot something. Something about that dream. A link between the nightmare and reality. But she couldn't figure it out. A tear rolled down her cheek. Her mind became foggy. And she closed her eyes..

Tuesday, December 14, 2010

Indescribable.

Charming. Cute. Protective. Polite. Clever.
Intelligent. Caring. Wonderful. Amusing.
Interesting. Funny. Handsome. Thoughtful.
Romantic. Mysterious. Impulsive. Perfect.
Competitive. Persistent. Trustworthy. Sacrificing.
Helpful. Imaginative. Noble. Endearing. Affectionate.
Zealous. Adventurous. Talented. Adorable.
Popular. Sociable. Admirable. Special. Irresistible.

Indescribable.

Wednesday, December 8, 2010

Prince Charming.


How many times have we imagined ourselves living our own fairytale? Finding the perfect love, the mysterious and charming prince. Every girl's mind has been filled with visions of the prince riding a white horse and coming to save her from the evil witch. I blame the fairytales, which our parents would read to us, to that.

Still, I believe there is a prince for every girl. The problem is finding the one. What if you actually thought you had found the one,then he left you and you were lost. You felt like a living-dead. (too gothic. anyway.) Then what if you met someone who made you feel alive again? Who made you feel wonderful and special and wanted in every single way? Who made you laugh and helped you through the difficulties. Who was always there for you, ready to listen to any problem and help you out. What if you felt like he was the sun and you were in orbit around him? And what if you couldn't stay away from him and when you talked with him you had so many things to say,that you wouldn't shut up for a minute? Then your world changes because you realise you were wrong. The guy you thought before was the "one" was just an ordinary guy who would break your heart,after all. But how can you be sure that this new person in your life is actually the one? You can't. You just take your chances and hope for the best. Love deserves a chance. Even if it doesn't turn out as you wish, you know that at least you gave it a try. A friendship is also welcome.

I guess knowing for sure who your prince is,only happens in fairytales. Like the prince who offered Cinderella her missing shoe. Or the prince who saved Snow White with his kiss. And the prince who woke up Sleeping Beauty from her endless sleep.

I'm waiting for the kiss of the prince which will bring me back to life.

Tuesday, December 7, 2010

Έρωτας και Ψυχή

Υπάρχει ένας μύθος, που λέει ο Απουλήιος, για την κόρη ενός βασιλιά, την Ψυχή, τόσο όμορφη, ώστε οι άνθρωποι άρχισαν να τη θαυμάζουν και να τη λατρεύουν, λησμονώντας ακόμη κι αυτήν την Αφροδίτη. Βλέποντας τα ιερά της να ερημώνονται, η θεά ζήτησε από το γιο της, τον Έρωτα, να τιμωρήσει αυτήν τη θνητή, κάνοντάς την να ερωτευτεί τον πιο αποκρουστικό άντρα του κόσμου. Πράγματι, ο Έρωτας πήγε στην κάμαρα της κόρης· εκτός από τα θανάσιμα βέλη του, είχε μαζί του και δύο κεχριμπαρένια δοχεία – το ένα με το πικρό νερό της λύπης και το άλλο με το γλυκό νερό της χαράς. Η Ψυχή κοιμόταν κι εκείνος έσταξε στα χείλη της μερικές σταγόνες πικρό νερό – όμως, η ομορφιά της άρχισε να τον αιχμαλωτίζει. Ίσα που την άγγιξε με την άκρη του βέλους του· εκείνη ξύπνησε· δεν μπορούσε να τον δει, όμως εκείνος είδε τα μάτια της και μαγεμένος από εκείνο το βλέμμα έστρεψε κατά λάθος το ίδιο του το βέλος στον εαυτό του. Έχοντας πέσει θύμα της δύναμής του, ο Έρωτας ράντισε με το γλυκό νερό τα μαλλιά της Ψυχής, θέλοντας να επανορθώσει το κακό που της είχε κάνει.

Καθώς περνούσε ο καιρός, η Ψυχή εξακολουθούσε να προκαλεί το θαυμασμό και τη λατρεία των ανθρώπων. Όμως, κανείς δεν την ερωτεύτηκε, κανείς δεν ζήτησε να την παντρευτεί. Απελπισμένοι οι γονείς της πήγανε στο Μαντείο των Δελφών· και ο Απόλλωνας, δασκαλεμένος από τον Έρωτα, έδωσε τον τρομερό χρησμό του: «η Ψυχή δεν προορίζεται για γυναίκα κανενός θνητού· ο άντρας της την περιμένει στην κορυφή ενός βουνού, και είναι ένα αποκρουστικό τέρας, που κανείς, ούτε θνητός ούτε αθάνατος, δεν μπορεί να του αντισταθεί».

Ο χρησμός προκάλεσε θλίψη, όμως ποιος θα μπορούσε να αγνοήσει τα λόγια του θεού; Ο γάμος ετοιμάστηκε μέσα σε ατμόσφαιρα πένθιμη, όλος ο λαός συνόδεψε με θρήνους τη νύφη στην κορυφή του βουνού και την άφησε εκεί μόνη της. Κι ενώ εκείνη περίμενε κλαίγοντας την εκπλήρωση του χρησμού, ο Ζέφυρος τη σήκωσε απαλά από τη γη και την έφερε σε μια ανθισμένη κοιλάδα. Η κόρη αποκοιμήθηκε αποκαμωμένη κι όταν ξύπνησε, περπάτησε τριγύρω και είδε μπροστά της
ένα λαμπρό παλάτι, που φαινόταν πως δεν το είχαν φτιάξει χέρια θνητού. Γοητευμένη, μπήκε στις εξαίσιες αίθουσες κι άκουσε μια φωνή να της λέει πως ό,τι έβλεπε ήταν δικό της και πως αυτό θα ήταν το σπίτι της από δω και πέρα.

Αργά τη νύχτα, έφτασε και ο κύριος του παλατιού· η Ψυχή δεν μπορούσε να τον δει, όμως, καθώς έγειρε δίπλα της κι άρχισε να της μιλάει τρυφερά, όλοι της οι φόβοι εξαφανίστηκαν· ήξερε πως ο άντρας της δεν μπορεί να ήταν ένα αποκρουστικό τέρας, αλλά εκείνος που χρόνια περίμενε και ονειρευόταν.

Δεν πέρασε καιρός και η Ψυχή άρχισε να νιώθει νοσταλγία για την οικογένειά της. Ζήτησε, λοιπόν, από τον άντρα της να της επιτρέψει να δεχτεί τις δυο της αδελφές και να τους δείξει πόσο ευτυχισμένα ζούσε. Εκείνος προσπάθησε να την αποτρέψει, προειδοποιώντας την για τις συμφορές που θα ακολουθούσαν. Όμως δεν μπόρεσε ν’ αντισταθεί για πολύ στα δάκρυα και στις ικεσίες της και τελικά υπέκυψε, αφού προηγουμένως την έβαλε να του υποσχεθεί πως, ό,τι κι αν γινόταν, δεν θα επιχειρούσε ποτέ να τον δει. Έτσι, την άλλη μέρα, ο Ζέφυρος μετέφερε στο παλάτι τις δύο αδελφές της Ψυχής. Η αρχική τους χαρά για την ευτυχία της δεν άργησε να μετατραπεί σε ζήλια· κι όταν την κατάφεραν να τους πει ότι δεν είχε δει ποτέ τον άντρα της, βρήκαν τον τρόπο να καταστρέψουν αυτήν την ευτυχία. Της υπενθύμισαν τον χρησμό και την έπεισαν ότι το αποκρουστικό τέρας που μοιραζόταν τις νύχτες το κρεβάτι της δεν θ’ αργούσε να την σκοτώσει: «Καλύτερα, λοιπόν, να τον σκοτώσεις πρώτη εσύ· πάρε αυτό το μαχαίρι, και όταν αποκοιμηθεί, κάρφωσέ το στην καρδιά του».

Έφυγαν, αφήνοντάς την να παλεύει με τους αναγεννημένους φόβους της και με την αίσθηση ότι δεν μπορεί να ήταν αληθινά τα λόγια τους. Ξεχνώντας τις προειδοποιήσεις του και τις υποσχέσεις της, τον περίμενε ν’ αποκοιμηθεί κι ύστερα πήρε ένα λυχνάρι και το μαχαίρι και έσκυψε από πάνω του, αποφασισμένη να τον σκοτώσει, αν η μορφή του ήταν τερατώδης. Αλλά, αντί για το αποκρουστικό τέρας, είδε τον ομορφότερο από τους θεούς· το μαχαίρι της έπεσε από τα χέρια και καθώς έγειρε για να τον δει καλύτερα, μια σταγόνα καυτό λάδι από το λυχνάρι έπεσε στον ώμο του. Άνοιξε τα μάτια του, την κοίταξε και χωρίς να πει λέξη πέταξε έξω από το παράθυρο. Εκείνη προσπάθησε να τον ακολουθήσει, αλλά έπεσε στο χώμα – εκεί πεσμένη τον άκουσε να της λέει «Έτσι λοιπόν ανταποδίδεις την αγάπη μου; Πήγαινε στις αδελφές σου, αφού προτίμησες τις συμβουλές τους από μένα. Η μοναδική σου τιμωρία είναι ότι ποτέ πια δεν θα με ξαναδείς: η αγάπη δεν μπορεί να ζήσει με την καχυποψία». Κι έφυγε.

Κανένας θρήνος, κανένας λόγος μετάνοιας, καμιά ικεσία δεν μπόρεσαν να τον λυγίσουν. Το παλάτι και η ανθισμένη κοιλάδα εξαφανίστηκαν σαν μην είχαν ποτέ υπάρξει και η Ψυχή απόμεινε μόνη της σ’ έναν ερημωμένο τόπο.

Τον είχε προδώσει. Τα είχε χάσει όλα. Έπρεπε να τιμωρηθεί, αλλά όχι έτσι, όχι με μια ζωή χωρίς τον Έρωτα. Αποφάσισε να γυρίσει όλον τον κόσμο, αναζητώντας τον. Περπατούσε μέρες και νύχτες, χωρίς τροφή και νερό, τα ρούχα της κουρελιάστηκαν, το σώμα της γέμισε πληγές· αλλά δεν την ένοιαζε – ήθελε μόνο να τον βρει, να του ζητήσει να τη συγχωρέσει, κι αν εκείνος δεν μπορούσε, να της χάριζε τουλάχιστον τον θάνατο. Κάποτε έφτασε σ’ έναν ναό και σκέφτηκε ότι ίσως εκεί να έβρισκε τον αγαπημένο της. Ο ναός ήταν αφιερωμένος στη θεά Δήμητρα, που συγκινήθηκε από τις προσευχές της δύστυχης κοπέλας και τη συμβούλεψε να πάει στην Αφροδίτη, να υποταχτεί στο θέλημά της και να της ζητήσει συγχώρεση.

Γεμάτη αμφιβολίες για το αν θα μπορούσε να εξευμενίσει την τρομερή θεά, η Ψυχή ακολούθησε τη συμβουλή. Η Αφροδίτη τη δέχτηκε αλλά η όψη της δεν προμήνυε τίποτα καλό. Της μίλησε με περιφρόνηση και της είπε πως αν θέλει να κερδίσει τον Έρωτα, θα πρέπει να περάσει αρκετές δοκιμασίες. Ύστερα την οδήγησε στον αποθήκη, της έδειξε ένα τεράστιο σωρό από μικρούς σπόρους και τη διέταξε να τους έχει ξεχωρίσει μέχρι το βράδι. Όταν έμεινε μόνη, η Ψυχή άρχισε να θρηνεί με τέτοια απόγνωση, ώστε τα μυρμήγκια τη λυπήθηκαν και μαζεύτηκαν κατά εκατοντάδες γύρω από τους σπόρους· πριν βραδιάσει, η διαταγή της Αφροδίτης είχε εκτελεστεί.

H δεύτερη δοκιμασία δεν ήταν λιγότερο δύσκολη. Η θεά έδειξε στην Ψυχή τις όχθες ενός ποταμού όπου έβοσκαν χρυσόμαλλα πρόβατα και διέταξε να της φέρει λίγο από το πολύτιμο μαλλί τους. Καθώς η κοπέλα πλησίαζε στον ποταμό, άκουσε τα καλάμια να της ψιθυρίζουν πως,
αν περίμενε να έρθουν τα πρόβατα να πιουν νερό, θα μπορούσε έπειτα να μαζέψει το μαλλί που θ’ απέμενε στα κλαδιά των γύρω θάμνων.

Αλλά το χρυσό μαλλί δεν ήταν αρκετό για να κατευνάσει τη μανία της Αφροδίτης. Έδωσε, λοιπόν, στην Ψυχή ένα άδειο κουτί και τη διέταξε να πάει στον Άδη, να παρουσιαστεί στην Περσεφόνη και να της πει: «Η κυρά μου, η Αφροδίτη, σε παρακαλεί να της στείλεις λίγη από την ομορφιά σου, επειδή φροντίζοντας τον πληγωμένο γιο της έχασε ένα μέρος από τη δική της».

Σίγουρη πια για τη μοίρα της, η Ψυχή κίνησε για τον κόσμο του Ερέβους. Και πάλι, μια φωνή την καθοδήγησε πώς θα βρει το δρόμο για το βασίλειο του Πλούτωνα, πώς θα αποφύγει τους κινδύνους και πώς θα περάσει με ασφάλεια από τον Κέρβερο· και τη συμβούλεψε να μην ανοίξει για κανένα λόγο το κουτί που θα της έδινε η Περσεφόνη.

Η αρχόντισσα του Κάτω Κόσμου δεν αρνήθηκε το αίτημα της Αφροδίτης, κι έτσι η Ψυχή ολοκλήρωσε κι αυτή τη δοκιμασία. Αλλά, καθώς επέστρεφε, ξέχασε την τελευταία συμβουλή και άνοιξε το κουτί, με σκοπό να πάρει λίγη από την ομορφιά της θεάς, ώστε να μην εμφανιστεί άσχημη μπροστά τον αγαπημένο της Έρωτα.

Το κουτί ήταν άδειο – ή τουλάχιστον η Ψυχή δεν είδε τίποτα· όμως, σχεδόν αμέσως έπεσε στα μισά του δρόμου, βυθισμένη σ’ έναν περίεργο ύπνο – επειδή, η Περσεφόνη είχε βάλει μέσα στο κουτί τον Ύπνο της Στυγός.

Όλον αυτόν τον καιρό, ο Έρωτας ήταν σχεδόν φυλακισμένος στο παλάτι της μητέρας του, μέχρι να επουλωθεί πληγή του. Τη στιγμή που η Ψυχή υπέκυπτε στην περιέργειά της, εκείνος είχε πια ανακτήσει τις δυνάμεις του· βρίσκοντας ένα παράθυρο που είχε ξεχαστεί μισάνοιχτο, πέταξε έξω για να βρει την αγαπημένη του, αφού του ήταν αδύνατο να παρατείνει άλλο την τιμωρία της. Την είδε πεσμένη στο χώμα και την άγγιξε με την άκρη του αργυρού του βέλους: «Για άλλη μια φορά σε νίκησε η περιέργειά σου» της είπε· «ωστόσο, κάνε την παραγγελία της μητέρας μου και θα φροντίσω εγώ για τα υπόλοιπα».

Πράγματι, η Ψυχή παρέδωσε το κουτί στην Αφροδίτη, ενώ ο Έρωτας παρουσιάστηκε στον Δία και ζήτησε τη μεσολάβησή του. Σε λίγο, ο Ερμής έφερε την Ψυχή στον Όλυμπο, ενώπιον των θεών, και της προσέφερε ένα ποτήρι αμβροσία, λέγοντας: «Πιες το, Ψυχή, και θα γίνεις αθάνατη· ο Έρωτας ποτέ δεν θα ξεφύγει από αυτόν τον δεσμό, και οι γάμοι σας θα είναι αιώνιοι».

Κι έτσι, μετά από λάθη και δοκιμασίες, η Ψυχή ενώθηκε για πάντα με τον Έρωτα, κερδίζοντας το δώρο της αθανασίας.

Αυτό το γλυπτό βρίσκεται στο μουσείο του Λούβρου, και το έχω δει αυτοπροσώπος (:


Monday, December 6, 2010

Meadow.

Deep in the meadow,
under the willow a bed of grass,
a soft green pillow.
Lay down your head and close your sleepy eyes
and then again when they open

the sun will rise.

Here it's safe, here it's warm.
Here the daisies guard you from every harm.
Here your dreams are sweet and tomorrow brings them true.
Here is the place where I love you.

Deep in the meadow, hidden far away, a cloak of leaves a moonbeam ray.
Forget your woes, and let your troubles lay.
And when again it's morning, they'll wash away.

Here it's safe, here it's warm.
Here the daisies guard you from every harm.
Here your dreams are sweet and tomorrow brings them true.
Here is the place where I love you.


http://www.youtube.com/watch?v=uCmoAuZgsnE&feature=player_embedded#!

~mockingjay

Saturday, November 20, 2010

Exceptions.


When I was younger
I saw my daddy cry
And curse at the wind
He broke his own heart
And I watched
As he tried to reassemble it

And my momma swore that
She would never let herself forget
And that was the day that I promised
I'd never sing of love
If it does not exist

But darling,
You, are, the only exception
You, are, the only exception
You, are, the only exception
You, are, the only exception

Maybe I know, somewhere
Deep in my soul
That love never lasts
And we've got to find other ways
To make it alone
Keep a straight face

And I've always lived like this
Keeping a comfortable, distance
And up until now

I had sworn to myself that I'm
Content with loneliness

Because none of it was ever worth the risk

Well, You, are, the only exception
You, are, the only exception
You, are, the only exception
You, are, the only exception

I've got a tight grip on reality
But I can't
Let go of what's in front of me here
I know you're leaving
In the morning, when you wake up
Leave me with some kind of proof it's not a dream

Ohh---

You, are, the only exception
You, are, the only exception
You, are, the only exception
You, are, the only exception
You, are, the only exception
You, are, the only exception
You, are, the only exception
You, are, the only exception

And I'm on my way to believing
Oh, And I'm on my way to believing

Friday, September 3, 2010

Disappointed.

You disappointed me once more. You changed, you're not the one you used to be. You know what? watch me changing and getting over you.

Goodbye.

Friday, August 20, 2010

The End.

"Η διήγηση της Καρολίνας":

Όλα άλλαξαν. Ήξερα πως θα περνούσε πολλή ώρα μέχρι να καταφέρω να ηρεμίσω. Μπήκα σαν σίφουνας στο δωμάτιό μου, έκλεισα την πόρτα όσο πιο σιγά μπορούσα έπεσα μπρούμυτα στο κρεβάτι. Άφησα τα δάκρυά μου να κυλήσουν πάνω στο σκέπασμα του κρεβατιού. Το είχα ήδη ποτίσει αρκετές φορές με δάκρυα. Ένας λυγμός ξέφυγε από το στόμα μου. Άρπαξα το μαξιλάρι και έχωσα μέσα το πρόσωπό μου για να μην αφήσω να μου ξεφύγουν κι άλλοι λυγμοί. Έμεινα εκεί αφήνοντας όλο τον πόνο, την πίκρα και τον θυμό να βγουν προς τα έξω με τη μορφή των δακρύων. Οι λυγμοί ακολουθούσαν ο ένας τον άλλο αλλά το μαξιλάρι κατάφερε να καταπνίξει τους χειρότερους.

Ο χρόνος κυλούσε χωρίς να ξέρω αν είχαν περάσει αιώνες, μέρες, ώρες ή λεπτά. Τα δάκρυα όμως δεν έλεγαν να στεγνώσουν. Συνεχώς νέα, φρέσκα έπαιρναν την θέση τους. Μέσα στην μιζέρια μου σκέφτηκα πως ίσως αν έγραφα αυτά που σκεφτόμουν κάπου να ένιωθα καλύτερα. Τουλάχιστον αυτό συμβουλεύουν συνήθως οι ψυχολόγοι. Το μάτι μου έψαξε το δωμάτιο και είδα το τετράδιο στο οποίο ζωγράφιζα και έγραφα στοίχους από τραγούδια όταν βαριόμουν στο μάθημα, την περισσότερη ώρα δηλαδή. Νιώθοντας τα δάκρυά μου να πέφτουν, πήρα το τετράδιο και ένα μολύβι και άρχισα να γράφω, μουντζαλώνοντας με κηλίδες τις σελίδες.

Πού είσαι; Πού έχεις πάει; Τώρα που σε χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ, δεν είσαι μαζί μου. Μέσα στην καρδιά μου μπορώ να νιώσω την απουσία σου. Λείπεις από τη ζωή μου. Όλα άλλαξαν, δεν είναι όπως παλιά. Επιμένεις πως τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μα ξέρω ότι είναι ψέμα. Το νιώθω. Δεν θέλω λόγια να με πείσουν. Θέλω να μου το δείξεις. Και σε χρειάζομαι. Αχ πόσο σε χρειάζομαι! Όμως δεν είσαι καν δίπλα μου. Δεν ζητώ πολλά πράγματα. Απλά χρειάζομαι να σε νιώσω στο πλευρό μου, να νιώσω ότι νοιάζεσαι για μένα και ότι είσαι ο καλύτερος φίλος με τον οποίο πέρασα τόσα πολλά. Όμως ότι έχει μείνει είναι μόνο μια ανάμνηση, μια σκιά από το παρελθόν. Είπες ότι ποτέ δεν θα έφευγες. Τότε που είσαι τώρα; Ο κόσμος γυρίζει και δεν μπορώ να βρω το χέρι σου να πιαστώ. Δεν είσαι μαζί μου πια.. έφυγες..

Ρουφώντας τη μύτη μου, άφησα το τετράδιο και το μολύβι να πέσουν στο πάτωμα. Ξάπλωσα πάνω στο μουσκεμένο μου μαξιλάρι με το μυαλό μου γεμάτο αναμνήσεις. Τα δάκρυα άρχισαν να στερεύουν κι εγώ γλίστρησα σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα.

Tuesday, August 10, 2010

Promises

I promise to protect you from any harm

I promise to love you forever.

I promise I will never hurt you

I promise I’ll always be by your side.

I promise to be your guardian angel.

I promise not to let anyone hurt you.

I promise I’ll be there for you.

I promise I will always help you.

Just promises..